براساس تحقیقاتی که تا کنون انجام شده است، عوامل مختلفی برای بروز اوتیسم در کودکان احتمال داده شده است. ازجمله این عوامل می توان به ژنتیک و نقش آن در بروز این اختلال اشاره کرد و ابتلا به اوتیسم را تا حدودی ارثی دانست.

با استفاده از حجم گسترده ای از داده های تحقیقاتی، محققان به این نتیجه رسیدند که کودکان دارای طیف اوتیسم را می‌توان بر اساس شرایطی که مادر، همزمان با بارداری تجربه کرده است، به سه زیر گروه تقسیم کرد و این زیر گروه‌ها با عوامل خطر مختلف دوران بارداری مرتبط هستند. گروه اول: عفونت ها، داروهای ضد التهابی و سایر داروهای پیچیده . گروه دوم: اختلالات مفصلی و مشکلات سیستم ایمنی. گروه سوم:  عوارض کلی بارداری.

با استفاده از مجموعه داده‌های بسیار بزرگ سوابق پزشکی بیماران، محققان موسسه پلی‌تکنیک رنسلر (RPI) دریافته‌اند که نه تنها می‌توان کودکان را بر اساس شرایطی که مادر در دوران بارداری داشته، به زیر گروه‌هایی تقسیم کرد، بلکه این زیر گروه‌ها همچنین با عوامل خطر مادرزادی در دوران بارداری نیز مرتبط هستند. این تحقیق در مجله Autism Research منتشر شده است.

این تحقیق نشان داد، عوامل خطرزای بارداری بر ابتلای به طیف های مختلف اوتیسم تاثیرگذار است. این مطالعه شامل سوابق پزشکی 1258 کودک مبتلا به اوتیسم و 122559 کودک سالم و همچنین مادران آنها از قبل از بارداری تا پنج سالگی بود.

نقش داروهای صرع در ابتلا به اوتیسم

در جدیدترین تحقیقات، دانشمندان انگلیسی در حال بررسی نقش داروهای صرع در احتمال ابتلا به این اختلال هستند. محققان تحقیقات خود را بر روی مادرانی که  داروی ضد تشنج به نام توپیرامات مصرف کرده بودند متمرکز کردند.  این مطالعه نشان داد از میان کودکانی که مادرانشان توپیرامات را برای مدیریت صرع خود در دوران بارداری مصرف کرده بودند، 4.3 درصد مبتلا به اوتیسم و 3.1 درصد مبتلا به ناتوانی ذهنی در سن 8 سالگی شده بودند. در مقایسه، در بین زنان صرعی که در دوران بارداری داروهای ضد تشنج مصرف نکرده بودند، به ترتیب 1.5 و 0.8 درصد ابتلا به اوتیسم یا ناتوانی ذهنی افزایش یافته بود.

براساس گزارشی که در جاما نت ورک منتشر شد از 25000 کودک مبتلا به اوتیسم 16000 نفر از آنها از مادران مبتلا به صرع متولد شده بودند که قبل از تولد فرزندشان، توپیرامات و والپروات مصرف می کردند. براساس این گزارش این داروهاباعث افزایش 2 تا 4 برابری خطر ابتلا به  اختلالات طیف اوتیسم و ناتوانی ذهنی شده بود.

داروی ضد تشنج دیگری نیز به نام والپروات، در حال حاضر در ابتلا به اوتیسم موثر شناخته شده و در سال 2018، آژانس دارویی اروپا تا حدی استفاده از والپروات را در دوران بارداری ممنوع کرد.

نقش ژنتیک در ابتلا به اوتیسم چقدر است؟

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد زنانی که  از برخی بیماری های ژنتیکی رنج می برند، احتمال بیشتری دارد که دچار شرایط یا رفتارهایی شوند که خود با اوتیسم در کودکان مرتبط است.

الکساندرا هاودال، محقق ارشد، دانشیار روان‌شناسی در دانشگاه اسلو در نروژ، می‌گوید: اینکه تحقیقات ما به سمتی حرکت کند که هم نقش ژنتیک را در بروز برخی بیماری های کودکان اثبات کند و هم به نتایج گمراه کننده و یا احساس گناه غیرضروری در والدین منتج نشود ، بسیار مهم است.

انواع اختلالات در دوران بارداری، مانند داروها یا بیماری ها، ممکن است کودکان را مستعد ابتلا به اوتیسم و یا اسکیزوفرنی کند. با این حال، هنوز مشخص نیست که چنین تأثیرات قبل از تولد تا چه حد قوی است، زیرا ژن هایی که والدین به فرزندان خود منتقل می کنند نیز ممکن است در ایجاد این شرایط نقش داشته باشند.

افسردگی مادر در دوران مبتلا با احتمال ابتلا به اوتیسم ارتباط دارد؟

یک مطالعه در سال 2018 با تحقیق بر روی 194494 جفت مادر و کودک نشان داد که احتمال ابتلا به اوتیسم در کودکان بیش از آنکه تحت تاثیر داروهای ضدافسردگی باشد، تحت تأثیر علائم افسردگی مادر در دوران بارداری است . اما شواهد زیادی مبنی بر اینکه مصرف داروهای ضد افسردگی در دوران بارداری به هیچ وجه بر جنین تأثیر نمی گذارد، وجود ندارد. این مطالعه نشان داد که افسردگی درمان شده و درمان نشده در دوران بارداری احتمال ابتلای نوزاد به اوتیسم را افزایش می دهد.

افسردگی تنها عامل سلامت روانی نیست که می تواند بر نتایج بارداری تأثیر بگذارد

سطوح بالای استرس در دوران بارداری نیز ممکن است با ابتلای کودکان به اوتیسم مرتبط باشد. به نظر می رسد این ارتباط زمانی بیشترین تأثیر را دارد که والدین بین هفته های 25 تا 28 بارداری استرس را تجربه کنند.

پایان مطلب/